Het is weer september, de tijd waarin duizenden jongeren een nieuwe stap naar zelfstandigheid maken. Ze gaan studeren, misschien al op kamers, en beginnen aan een periode in hun leven die enorm bepalend kan zijn voor hoe hun verdere leven en loopbaan verloopt.
Wij houden ons hart vast voor al die studenten die, al dan niet aangespoord door trotse ouders die hetzelfde pad hebben bewandeld, op dit moment hun ontgroeningstijd ingaan. Waarom? Omdat we in ons werk niet zelden worden geconfronteerd met mensen die door de keuze voor een studentencorps of andere vereniging met ontgroeningsrituelen, een enorme vervorming in hun identiteitsontwikkeling hebben opgelopen.
Hé, hoe merken jullie dat nou weer en hoe weet je dat het daarvan komt? We komen mensen tegen die op latere leeftijd enorm in conflict komen met zichzelf omdat de wereld buiten ‘het corps’ niet werkt volgens de normen zoals ze die geleerd hebben. Ze krijgen het gevoel dat er ‘buiten’ de corpsbubbel nog een realiteit is, waar ze zich misschien beter bij thuis voelen maar dat kunnen ze gezien hun sociale netwerk van het corps niet permitteren. We zien mensen die op hun 56e nog corporale spelletjes spelen en vol trots hun kinderen blootstellen aan risico’s waarvan die kinderen denken ‘huh waarom zou je jezelf fysiek laten beschadigen’.
We zien mensen die hun hele leven in het corpsnetwerk hebben vertoefd en geen idee hebben hoe de oppervlakkigheid en de plicht om te conformeren hun eigen identiteit heeft uitgewist. Mensen die een corporale vereniging kozen onder druk van hun ouders, die totaal niet past bij hun identiteit en talent. Hoe makkelijk is het om, als je toch al niet (meer) weet wie je bent, je identiteit nog verder te laten vermalen in de ontgroeningsrituelen van je nieuwe club? In de eerste paar dagen heb je nog hele gezonde gedachtes als ‘waar ben ik mee bezig en wat doe ik hier?’ Juist die van een gezonde eigenwaarde getuigende gedachtes worden na verloop van de ontgroening gebroken. Ja, ach, je wordt haast ontmenselijkt door de smerigheid en de manier waarop je je moet laten kleineren, maar ja daar krijg je wel 500 ‘vrienden’ en ‘netwerk’ voor terug!
Het is natuurlijk heel begrijpelijk dat dit juist voor jongeren in deze leeftijd een veilige haven is. Hoe moet je anders in een nieuwe stad je leven opbouwen als je bij god geen idee hebt wie je echt bent? Als je nog helemaal niet beseft dat hard zuipen en oppervlakkig lullen en vooral ‘conformeren’ helemaal niet bij je past? En, als je vanuit je geschiedenis al vertrouwd bent met ongezonde bindingen dan is het corps (of aanverwante) een passend substituut.
Fantastisch dat koningin Màxima zich inzet voor het mentale welzijn van jongeren en recent op bezoek was bij een organisatie die zich hard maakt voor de mentale gezondheid van studenten. Maar onbegrijpelijk dat zij als moeder haar dochter blootstelt aan de energie van het Amsterdams Studenten Corps, onder het motto ‘ze wil een gewone student kunnen zijn’. Dat is ze niet, en dat zal ze ook nooit worden. Net als al die andere ‘Amalia’s’ die nu bevestigd worden in het idee dat je, om een goede carrière te maken, net als zij jezelf eerst moet laten vernederen.
Mentale gezondheid begint bij een heel goed besef van wie je bent en waar jouw talent wel en niet zit. Je studententijd is bij uitstek de periode om dat volop te gaan ontdekken. Hoe kunnen we als ouders trots toekijken hoe onze kinderen hun identiteit laten vervormen door studentenclubs met achterhaalde opvattingen over alles waar deze kinderen later juist vooruitgang in moeten brengen?
Wij hebben in diverse opdrachten al vaker de vervormingen van een corporale studentenvereniging moeten corrigeren. Dat is pijnlijk maar nodig om mensen in de echte wereld de basis te geven om goed samen te werken of geluk te vinden van binnenuit.
Comments